این اردوهای پابوس عشق(مشهد)ی که با دانشگاه رفتم امسال و پارسال، واقعن دو تا نقطه‌ی عطف خیلی خیلی خیلی بزرگ توی زندگی‌م و طرز فکرم بودن! نمی‌دونم که چند سال دیگه چه جوری به این دو تا نقطه نگاه می‌کنم؛ ولی الآن واقعن دوستشون دارم.
راستی! این دفعه نمی‌جنگم. :> رها می‌کنم ببینم کجا می‌خواد ببردم! دو دفعه‌ی قبلی که جنگیدم چی نصیبم شد مگه؟ :-
درباره این سایت